|
Σελίδα 6 από 11
ΤΟ ΟΝΟΜΑ
Κατά τήν ἀρχαία τάξη τῆς Ἐκκλησίας μας, τό ὄνομα δίδεται στό παιδί τήν ὄγδοη ἡμέρα ἀπό τή γέννησή του. Στό Εὐχολόγιο ὑπάρχει εἰδική ἀκολουθία. Στίς μέρες μας ἡ ὀνοματοδοσία ἔχει συνδεθεῖ ἐθιμικά μέ τό βάπτισμα. Πρέπει ἀπαραίτητα νά εἶναι ὄνομα χριστιανικό γιά νά ἔχει τό παιδί προστάτη του τόν ἅγιο τοῦ ὁποίου φέρει τό ὄνομα. Γιά λόγους ἱστορικῆς συνέχειας ἡ Ἱερά Σύνοδος δέχτηκε νά δίνονται καί ὀνόματα ἀπό τήν ἀρχαιότητα. Ἄλλα ὅμως ὀνόματα δέν πρέπει νά δίνονται.
Τό ὄνομα εἶναι δηλωτικό τοῦ προσώπου καί ἕνα πρόσωπο ἔχει ...ἕνα ὄνομα! Ἡ ἐπιμονή κάποιων γονέων νά θέλουν νά δώσουν στό παιδί τους δύο καί τρία ὀνόματα εἶναι αὐθαίρετη. Ξεκινᾶ ἀπό μικροσυναισθηματισμούς γιά νά ἱκανοποιήσουν τούς παποῦδες καί τίς γιαγιάδες. Ἄλλοι, ἐνῶ ἔταξαν τό παιδί τους κατά τήν κύηση σέ ἕναν ἅγιο, τήν ὥρα τῆς βάπτισης θέλουν νά δώσουν καί δεύτερο ὄνομα, πράγμα πού ἀθετεῖ τό τάξιμό τους.
Ἔτσι, καταλήγουμε νά φωνάζουμε τό παιδί ὄχι μέ τό ὄνομά του ἀλλά μέ ἕνα ὑποκοριστικό πού προέρχεται ἀπό τήν κακοποιημένη σύντμηση τοῦ ἑνός ἤ τή σύνθεση τῶν περισσοτέρων ὀνομάτων.
Τό ὄνομα τοῦ παιδιοῦ σας εἶναι προορισμένο γιά τήν αἰωνιότητα καί αὐτή ἡ προοπτική τοῦ προσδίδει ἱερότητα. Ὡς χριστιανοί ὀφείλουμε νά σεβόμαστε τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας καί νά μήν κάνουμε τοῦ κεφαλιοῦ μας.
|
